Przyznając konkretne świadczenie z zfśs należy pamiętać, aby:
- było ono przewidziane w regulaminie gospodarowania zfśs oraz
- odbywało się to z uwzględnieniem tzw. kryterium socjalnego, czyli po wzięciu pod uwagę sytuacji życiowej, materialnej i rodzinnej osoby uprawnionej.
Przestrzeganie powyższych reguł zezwala na to, aby świadczenia finansowane ze środków przeznaczonych na działalność socjalną:
- zwolnić w całości z ozusowania (na mocy § 2 ust. 1 pkt 19 rozporządzenia składkowego),
- do kwoty 1000 zł w danym roku wyłączyć z podstawy podatku dochodowego od osób fizycznych w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o PIT (pracodawca musi zliczać tu wszystkie świadczenia z zfśs przyznane pracownikowi w danym roku) – ewentualna nadwyżka ponad ww. limit podlega opodatkowaniu.
Warunki korzystania z zfśs, z uwzględnieniem obowiązku dokonywania oceny sytuacji życiowej rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej oraz zasady przeznaczania funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określa pracodawca w regulaminie gospodarowania środkami socjalnymi.
Sytuacja socjalna, o której mowa powyżej, powinna być ustalana w oparciu o ocenę sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej, co oznacza, że wymienione przesłanki powinny być brane pod uwagę łącznie.
W praktyce, pracodawcy najczęściej decyzję o udzieleniu konkretnym osobom wsparcia socjalnego poprzedzają ustaleniem dochodu na osobę w rodzinie lub w gospodarstwie domowym, co pozwala uwzględnić dane o sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osób wspólnie zamieszkujących i wspólnie gospodarujących. Pozwala to na miarodajne ustalanie sytuacji socjalnej osoby ubiegającej się o świadczenie. Stosowanie ustawowego kryterium socjalnego wyklucza przyjmowanie jedynie dochodu samego pracownika lub wyłącznie jego wynagrodzenia otrzymywanego u pracodawcy.
W kontekście zfśs należy mieć na uwadze kwestie RODO i zmiany w tym zakresie od 4 maja 2019 r., o czym pisaliśmy w artykułach: „Zmiany Kodeksu pracy i ustawy o zfśs dotyczące RODO” oraz „Upoważnienie do przetwarzania danych osobowych dla potrzeb ZFŚS„.
Świadczeń socjalnych nie wolno przyznawać „wszystkim po równo”
Świadczenia z zfśs przyznane bez brania pod uwagę kryterium socjalnego, czyli np. wszystkim po równo, należy wliczać do podstawy składek ZUS i podatku. Sąd Najwyższy w wyroku z 16 września 2009 r. (I UK 121/09, OSNP 2011/9–10/133) stwierdził, że: „(…) podstawowa zasada dysponowania środkami funduszu została określona w art. 8 ust. 2 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Zasada ta stanowi, że przyznawanie ulgowych świadczeń i wysokość dopłat z funduszu powinno być uzależnione od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby korzystającej z funduszu. Nie ma w tym zakresie wyjątków. Nawet regulamin zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie może zmienić tej zasady. Stąd świadczenia wypłacone przez pracodawcę z pominięciem owej zasady podstawowej nie mogą być ocenione w sensie prawnym jako świadczenia socjalne, a jeżeli tak, to nie mogą korzystać z uprawnień przyznanych tym świadczeniom przez system ubezpieczeń społecznych. Innymi słowy, pomoc z funduszu może być dokonywana jedynie wówczas, gdy uzależnia się jej przyznawanie od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej pracownika (…)”.
Sąd Najwyższy w wyroku z 20 czerwca 2012 r. (sygn. akt I UK 140/12, OSNP 2013/13-14/160) podkreślił, że: „(…) Regulamin zakładowego funduszu świadczeń socjalnych stanowi źródło prawa pracy na podstawie art. 9 K.p. (…). Skoro określa on także »zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowanych z Funduszu«, jest więc wiążący nie tylko w zakresie ogólnych zasad (kryteriów) podziału środków funduszu świadczeń socjalnych, ale także w odniesieniu do ustanowionego w nim trybu ich przyznawania pracownikom, uwzględniającego indywidualną ocenę każdego przypadku według przyjętych kryteriów.”.
Z kolei w wyroku z 8 stycznia 2014 r. (sygn. akt I UK 202/13) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że: „(…) Właściwym odzwierciedleniem sytuacji majątkowej, rodzinnej i finansowej (…) jest wysokość dochodu przypadającego na członka jego rodziny. Ta wartość uwzględnia liczbę pozostających na jego utrzymaniu osób, uzyskiwanie przez pracownika dochodów z innych źródeł, wysokość przychodów osiąganych przez pozostałych członków rodziny, a więc konkretną jego i jego rodziny sytuację życiową. Dodatkowo może być przyjęte kryterium obrazujące szczególne wypadki niedostatku lub innych szczególnych okoliczności wymagających pomocy socjalnej. (…)”.
Zdecydowana większość ekspertów i wyroków sądowych akcentuje konieczność każdorazowego analizowania kryterium socjalnego przy dystrybuowaniu świadczeń z zfśs. Niemniej jednak można spotkać się również z poglądem, iż niekiedy – w drodze wyjątku – można pominąć wspomniane kryterium. Taką ewentualność dopuścił przykładowo Sąd Najwyższy w wyroku z 23 października 2008 r. (sygn. akt II PK 74/08, OSNP 2010/7–8/88) w stosunku do imprez masowych, takich jak pikniki, „andrzejki” czy imprezy integracyjne. W orzeczeniu tym stwierdzono, że: „art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (…) nie odnosi się do całości działalności socjalnej w rozumieniu art. 2 pkt 1 tej ustawy, a jedynie do ulgowych świadczeń i usług. Regulamin może przewidywać wydatkowanie środków funduszu na inne cele mieszczące się w ramach działalności socjalnej oraz ustalać inne zasady korzystania z tych świadczeń, np. powszechnej dostępności na równych zasadach w zakresie imprez integracyjnych.”.
Podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z 10 lipca 2014 r. (sygn. akt II UK 472/13, OSNP 2015/11/151), w którym wyrażono opinię, iż przejawy działalności socjalnej pracodawcy: „(…) mogą być ukierunkowane nie tylko na indywidualnego pracownika, ale także na większą liczbę uprawnionych, co w konkretnej sytuacji, zważywszy na charakter finansowanej ze środków Funduszu usługi lub świadczenia, może stawiać pod znakiem zapytania celowość zastosowania kryteriów socjalnych wymienionych w art. 8 ust. 1 ustawy. Odstąpienie od tychże kryteriów przyznawania świadczeń z Funduszu powinno być jednak zjawiskiem wyjątkowym i mieć przekonywające uzasadnienie w okolicznościach danej sprawy. (…)”.
Pomimo przywołanych wyżej wyroków, przy wydatkowaniu środków zfśs zaleca się każdorazowe branie pod uwagę kryterium socjalnego.
Stosowanie przesłanek pozasocjalnych jest bezprawne
Udzielanie wsparcia socjalnego przez zakład pracy w oparciu o przesłanki o charakterze pozasocjalnym jest niedozwolone. A zatem przekazania świadczenia opłacanego ze środków zfśs nie wolno uzależniać np. od stażu pracy, wymiaru czasu pracy, statusu osoby uprawnionej (pracownik, emeryt, rencista), przynależności pracownika do związku zawodowego lub określonej grupy zawodowej. Pisaliśmy o tym w tekście: Świadczenia z zfśs a wymiar etatu.
Stanowiska ZUS i resortu pracy
W tym miejscu warto przywołać treść interpretacji ZUS z 20 marca 2018 r. (sygn. DI/100000/43/161/2018):
„(…) Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 19 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (…) podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne nie stanowią świadczenia finansowane ze środków przeznaczonych na cele socjalne w ramach zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.
Zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, gospodarowania środkami tego funduszu, przeznaczonego na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z funduszu, na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych oraz na tworzenie zakładowych żłobków, klubów dziecięcych, przedszkoli oraz: innych form wychowania przedszkolnego określa ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (…).
Aby świadczenia finansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych korzystały z wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, muszą posiadać cechy działalności socjalnej, o których mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Zakres działalności socjalnej obejmuje m.in. usługi świadczone przez-pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku (np. wczasów, kolonii, obozów, tzw. „wczasów pod gruszą”), działalności kulturalno-oświatowej (np. zakup biletów do kina, teatru, opery), działalności sportowo-rekreacyjnej (np. zakup biletów na basen, na siłownię), opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej r rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych ustawą.
Osobami uprawnionymi do korzystania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych są pracownicy ich rodziny, emeryci i renciści (byli pracownicy wraz z rodzinami) oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał w regulaminie działalności socjalnej prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.
Dla zwolnienia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne przyznawanych świadczeń należy mieć na uwadze generalną zasadę, wynikającą z art. 8 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, w myśl której przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Powyższe oznacza wykluczenie możliwości przyznawania wszystkim uprawnionym świadczeń socjalnych w jednakowej wysokości.
Znajduje to potwierdzenie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2001 r. sygn. akt I PKN 579/00, w którym sąd wskazał, iż przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z funduszu zostało uzależnione wyłącznie od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z funduszu. Ustawa o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych nie upoważnia do tworzenia takich zasad podziału funduszu socjalnego, które pozostawałyby w sprzeczności z jej art. 8 ust. 1, ten zaś przepis wyraźnie powiązał zasady korzystania z ulgowych usług i świadczeń z sytuacją życiową, rodzinną i materialną osób uprawnionych. Jest to tzw. kryterium socjalne, którego przyjęcie przez ustawodawcę prowadzi do wniosku, że jest wykluczone przyznawanie ulgowych usług i świadczeń z funduszu ogółowi zatrudnionych w tej samej wysokości, według zasady „każdemu po równo”. Doświadczenie życiowe pokazuje zarazem, że jest mało prawdopodobne, by dwie osoby uprawnione pozostawały w jednakowej sytuacji materialnej, życiowej i rodzinnej, a tylko taka (lub bardzo zbliżona) pozwalałaby na przyznanie świadczeń w tej samej wysokości. Tym bardziej więc możliwość taką należy wyłączyć, gdy uprawnionymi jest kilka, kilkanaście czy kilkadziesiąt osób.
Podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 września 2009 r. o sygn. akt I UK 121/09, w którym sąd stwierdził, iż przyznawanie ulgowych świadczeń i wysokość dopłat z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych powinno być uzależnione od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby korzystającej z funduszu. Nie ma w tym zakresie wyjątków. Nawet regulamin zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie może zmienić tej zasady. Stąd świadczenia wypłacone przez pracodawcę z pominięciem owej zasady podstawowej nie mogą być ocenione w sensie prawnym jako świadczenia socjalne, a jeżeli tak, to nie mogą korzystać z uprawnień przyznanych tym świadczeniom przez system ubezpieczeń społecznych. Pomoc z funduszu może być dokonywana jedynie wówczas, gdy uzależnia się jej przyznawanie od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej pracownika.
W tym miejscu można zwrócić uwagę na treść wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 5 listopada 2013 r. w sprawie o sygn. akt III AUa 1063/13, gdzie sąd wskazał, iż prawidłowa interpretacja art.8 ust. 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych nie zezwala na przyznanie przez pracodawcę świadczeń z ZFŚS pracownikom, z pominięciem indywidualnej analizy ich sytuacji pod kątem wskazanego w tym przepisie kryterium socjalnego. Takie przyzwolenie byłoby bowiem traktowane – jak trafnie wskazuje doktryna – jako przyznanie dodatków do wynagrodzenia. Przepis ten wyraźnie bowiem, określa związek pomiędzy wartością przyznawanego świadczenia łącznic rozpatrywaną sytuacją życiową, rodzinną i materialną osoby uprawnionej. To powiązanie może oznaczać tylko jedno: im gorsza jest sytuacja osoby uprawnionej, tym wyższe powinno być świadczenie. Nakłada to na przyznających świadczenia obowiązek indywidualnej (w żadnym przypadku zbiorowej) kwalifikacji wniosków (A. Martuszewicz, Komentarz do art. 8 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, stan prawny na dzień 1 października 2011 r.).
Jeśli więc pracodawca spełnia powyższe przesłanki tj. uzależnia przyznanie pracownikom świadczeń z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osób uprawnionych do korzystania z funduszu (ocenia stopień sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej pracowników), to nie istnieją przeszkody prawne, by mógł skorzystać z wyłączenia przewidzianego w § 2 ust. 1 pkt 19 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz przepisów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. (…)”.
W uzasadnieniu odpowiedzi Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z 24 lutego 2017 r. na interpelację poselską nr 9772 w sprawie przyznawania świadczeń z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (znak: K8INT9772) podkreślono z kolei, że:
„(…) Krąg osób uprawnionych do korzystania z funduszu określa art. 2 pkt 5 ustawy o zfśs. Zalicza się do nich pracowników i ich rodziny, emerytów i rencistów – byłych pracowników i ich rodziny a także inne osoby, którym pracodawca przyznał prawo do korzystania z funduszu w regulaminie. Dodać należy, iż prawo do korzystania z funduszu nie jest tożsame z gwarancją otrzymywania świadczeń socjalnych.
Na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o zfśs, zasady i warunki korzystania z funduszu, z uwzględnieniem obowiązku dokonywania oceny sytuacji życiowej rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej oraz zasady przeznaczania funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej określa pracodawca w regulaminie uzgodnionym z zakładowymi organizacjami związkowymi, a gdy one nie działają – z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów. Oznacza to, że doboru rodzajów i form pomocy socjalnej, jakie będą organizowane w ramach działalności socjalnej u danego pracodawcy dokonują strony zakładowej działalności socjalnej, tzn. pracodawca i związki zawodowe lub reprezentant załogi, dostosowując ten wybór do wielkości posiadanych środków socjalnych, potrzeb socjalnych osób uprawnionych oraz do ich zróżnicowanej sytuacji socjalnej.
Ustawa o zfśs stanowi, iż przy określaniu zasad i warunków przyznawania oraz ustalaniu wysokości ulgowych usług i świadczeń socjalnych bierze się pod uwagę sytuację życiową, rodzinną i materialną osoby uprawnionej (art. 8 ust. 1 ustawy o zfśs). W związku z tym, regulamin funduszu powinien zawierać postanowienia, które w sposób nie budzący wątpliwości (zwłaszcza dla korzystających pracowników) będą określać także sposób ustalania i pozyskiwania informacji o sytuacji socjalnej osób uprawnionych. Najczęściej spotykanym rozwiązaniem jest wymóg złożenia oświadczenia przez osoby ubiegające się o świadczenia. Niekiedy wprowadza się do regulaminu zfśs możliwość żądania dokumentowania podawanych danych. Podkreślić należy, że interpretacji postanowień regulaminu, także w części dotyczącej zasad ustalania sytuacji socjalnej, dokonują strony uzgadniające jego treść – tzn. pracodawca i związki zawodowe, a gdy one nie działają – reprezentant załogi.
Zgodnie z ww. przepisami ustawy o zfśs, sytuacja socjalna osoby uprawnionej do korzystania z funduszu powinna być ustalana w oparciu o ocenę jej sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej, co oznacza, że wymienione przesłanki powinny być brane pod uwagę łącznie. Mając na uwadze socjalny charakter pomocy przyznawanej z funduszu, regulacje zakładowe definiujące sytuację socjalną osoby uprawnionej powinny umożliwić jej faktyczne ustalenie. W praktyce, często stosowanym przez pracodawców rozwiązaniem jest ustalanie dochodu na osobę w rodzinie lub w gospodarstwie domowym, co pozwala uwzględnić dane o sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osób wspólnie zamieszkujących i wspólnie gospodarujących. Pozwala to na miarodajne ustalanie sytuacji socjalnej osoby ubiegającej się o świadczenie. Stosowanie ustawowego kryterium socjalnego wyklucza przyjmowanie jedynie dochodu samego pracownika lub wyłącznie jego wynagrodzenia otrzymywanego u pracodawcy. Przy ustalaniu sytuacji materialnej powinny być uwzględniane dochody, które mają wpływ na tę sytuację, w tym m.in. otrzymywane alimenty. (…)”.
W odpowiedzi resortu pracy z 24 lutego 2017 r. na zapytanie nr 2062 w sprawie prawidłowego sposobu weryfikacji sytuacji życiowej pracownika i warunków przyznawania świadczeń z zfśs czytamy natomiast:
„(…) Podstawowa zasada obowiązująca przy przyznawaniu i ustalaniu wysokości świadczeń socjalnych nakazuje uzależniać decyzje w tym zakresie od oceny sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej. Stosowanie tej zasady oznacza, iż świadczenia socjalne powinny być kierowane w pierwszej kolejności i w największym rozmiarze do osób znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji socjalnej.
Świadczenia socjalne, ze względu na swój pomocowy charakter nie mają charakteru należności ze stosunku pracy, co oznacza, że osoba uprawniona może, ale nie musi z nich korzystać. Pomoc socjalna jest przyznawana celem zaspokojenia konkretnych potrzeb osoby zainteresowanej, a zatem nie może ona dowolnie nią dysponować np. przekazując ją innej osobie.
Przepisy ustawy o zfśs nie przewidują możliwości „zawieszania” przez pracodawcę wypłacania świadczeń z zfśs. Niewypłacanie świadczeń socjalnych może wynikać np. z wyczerpania środków funduszu przeznaczonych na dany rodzaj działalności socjalnej, nieuzgodnienia ze związkami zawodowymi lub z reprezentantem załogi zasad wypłacania tych świadczeń lub w przypadku uzgodnionej ze związkami zawodowymi lub z reprezentantem załogi terminowej lub bezterminowej decyzji o nietworzeniu funduszu w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania. (…)”.
